നനെഞ്ചോടുചേര്ത്തു ലാളിച്ചയാ പൈതലിന്
ജീവശ്വാസത്തിനായ് പിടയുന്ന വേദന
ജനനിതന് ഹൃത്തിന്റെ ആഴക്കടലില്
മാറ്റൊലിപോലെ മുഴങ്ങി നിന്നു
പാരിലെ ജീവിത പാതിവഴിയിലായ്
കാലനായവതാരമെടുത്ത പിശാചുക്ക
ളാരുടെ മക്കളാണെന്നോര്ത്തു ഞാന്
വൃഥാ ആധിപൂണ്ടങ്ങിരുന്നു പോയി
നെഞ്ചകം പൊട്ടുന്ന നിന്റെയാ രോദനം
കേള്ക്കാത്ത ജന്മം പിശാചുക്കളോ
ആത്മാവിനെക്കൊണ്ടു പ്രതികാരം ചെയ്യിക്കു
ആരോടുമനുവാദം ചോദിക്കാതെ
പ്രതികാരത്തിനായ് നീ കാത്തിരിക്കുന്നുവോ
പുനര്ജന്മത്തിനുവേണ്ടി കൊതിക്കുന്നുവോ
നിന്നെ രക്ഷിക്കാത്ത ധരയെ വെറുത്തുവോ
നിന്റെ സുഹൃത്തിനെ നീ വെറുക്കുന്നുവോ
ഏകാന്തഹൃത്തിലെ മുകാഭിലാഷങ്ങള്
ജ്വാലയില് വെന്തു വെണ്ണീറായിപോയല്ലോ
എരിഞ്ഞമരാതെ സകലമനസ്സിലും
ആളുന്നജ്വാലയായ് നീ ജ്വലിച്ചീടുന്നു
വസന്തവും ഗ്രീഷ്മവും മാറി മറിഞ്ഞീടും
കുഞ്ഞേ നിന് വേദന ഉലകം മറന്നീടും
വസന്തവിഹാറും നിന്നെ മറന്നീടും
മൃഗീയജന്മത്തിനും ശക്തിയും കൂടീടും
വര്ഷങ്ങള് മാറി മറിഞ്ഞു പോയാലും
നിന്നച്ഛനുമമ്മയും തെങ്ങിക്കരഞ്ഞീടും
നിന്നെ താരാട്ടുപാടീയുറക്കിയാ കൈകളില്
എന്നും നിന് നിശ്വാസഗന്ധം നിറഞ്ഞീടും
പോയ വര്ഷത്തില് കഴുകന് കൊത്തിത്തിന്ന
സൗമ്യയാം കുഞ്ഞരിപ്രാവിന്റെ കഥയും മറന്നു നാം
പുതുവര്ഷത്തിലൊരുകൂട്ടം കഴുകന്മാര്
ആഞ്ഞുകൊത്തിക്കൊന്നു വിഴ്ത്തിയ
പുതുകുഞ്ഞരിപ്രാവിന്റെ
ദയനീയമായ കഥയും ശ്രവിച്ചുനാം
രമണി
രോഹിണി.
എല്ലാം കഥയായി എറ്റുവാങ്ങി
ReplyDeleteപുതിയ കഥകള് വന്നപ്പോള് പഴയതെല്ലാം മറന്നു
അടുത്ത സെന്സേഷണല് കഥകള്ക്കായി കാതോര്ക്കുന്ന സമൂഹം
കവിത ശക്തം
സന്ദേശം വ്യക്തം
പ്രതികരിക്കാതെ ഇരുന്നതിന്റെ ഫലം തുടര്ച്ചയായി,കടിഞ്ഞാണ് വിട്ടു പാറിപറക്കുന്ന കഴുകന്മാര്. ലളിതമായി ആശയം അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.ആര്ക്കും മനസിലാവുന്ന രീതിയില്.ആത്മാവില് തൊട്ട്.
ReplyDelete